W piątek (14.11) Anda Rotenberg zaprasza do PKiN na dyskusję o sztuce publicznej
Oprócz artystów i kuratorów swoją obecność podczas dyskusji o sztuce publicznej zapowiedzieli m.in. wiceprezydent miasta odpowiedzialny za kulturę Andrzej Urbański oraz naczelny architekt miasta Michał Borowski.

Pałac Kultury i Nauki, pl. Defilad 1, Sala Rudniewa, piątek 14 listopada, godz. 11; wstęp wolny

Sztuka publiczna, jak i sztuka w ogóle, nie ma zamkniętej definicji. Jej charakter zmienia się, jak zmienia się sama sztuka i jak zmienia się życie miasta. W latach 70. można było do tej kategorii zaliczyć zespół rzeźb przestrzennych stojących na trawniku wzdłuż ul. Kasprzaka w Warszawie czy w parku miejskim w Legnicy, lub - wreszcie, a może najpierw - w Elblągu, gdzie były produktem plenerów. W tamtych latach jednak nie istniało jeszcze pojęcie "sztuki publicznej". Mówiło się raczej o rzeźbie plenerowej, albo malarstwie monumentalnym. Obecnie podział na gatunki uległ zatarciu. Ważna jest istota wypowiedzi artystycznej, a forma jest tylko kwestą wyboru odpowiedniego medium. Tak więc Warszawa końca lat 80. widziała projekcje Krzysztofa Wodiczki, w 1990 r. na jej ulicach pojawiły się plakaty Barbary Kruger, a pod koniec tysiąclecia sztuka zawitała na billboardy.

Co je łączy? Zawsze jest to autorska wypowiedź artysty, choć tekst czy treść tej wypowiedzi nie musi być jasno czytelny. Czasem powstaje na zamówienie miasta "dla ozdoby". Często jednak jest inicjatywą samego artysty lub galerii - jak w wypadku Galerii Zewnętrznej AMS, inicjatora eksponowania sztuki na billboardach, lub Palmy - postawionej na rondzie de Gaulle'a przez sama artystkę.

Czemu ma służyć sztuka publiczna? Temu, czemu służy sztuka: poszerzaniu naszych horyzontów myślowych, powiększaniu wrażliwości, nakłanianiu do chwili zadumy w codziennej krzątaninie. Sztuka publiczna weszła do słownika pojęć artystycznych. Otwórzmy jej bramy miasta.

Anda Rottenberg, Fundacja Instytut Promocji Sztuki

dodał/a: Małgorzata Pawlicka

źródło: Gazeta