W dniu 14 grudnia 2005r. odbyła się uroczystość wigilijna w Stowarzyszeniu Amazonek "Żonkil".

Przy wspólnych stołach zasiadło prawie 120 kobiet, przygotowanie tej uroczystości wymagało zaangażowania wielu członkiń Stowarzyszenia. Panie pomyślały o wszystkim; wystroju sali, potrawach i upominkach dla wszystkich obecnych i nieobecnych Amazonek.

Podarunki otrzymały również zaproszone dzieci, które przygotowały nagrodzony brawami występ. Potem wszyscy w rodzinnej atmosferze łamiąc się opłatkiem składali sobie świąteczne życzenia.
Następnie rozpoczęły się rozmowy i wspólne kolędowanie.

Zapadły mi w pamięci słowa jednej z uczestniczek, która powiedziała: „spotkania są nam potrzebne aby we własnym gronie mogły porozmawiać o problemach dnia codziennego. Na takich spotkaniach „ładujemy akumulatory” i dzięki temu mamy siły do dalszego działania.”

Zanim Amazonki stały się stowarzyszeniem minęło kilka dobrych lat.
W Polsce ruch kobiet w walce z rakiem piersi datuje się od 1926 r. To właśnie w tym roku zostało powołane Koło Pań w ramach Polskiego Komitetu Zwalczania Raka. Podczas wojny ruch przerwał swoja działalność. Kiedy zakończyła się wojna problematyką walki z rakiem piersi zajęły się instytucje państwowe oraz Polski Czerwony Krzyż.

Przełomowym momentem był rok 1987 kiedy to pod skrzydłami Zarządu Głównego Obywatelskiego Komitetu Zwalczania Raka powstał pierwszy w Polsce Klub Kobiet po mastektomii przy Instytucie Onkologii w Warszawie. W 1993r. przedstawicielki 14 Klubów Kobiet po mastektomii powołały Federację Polskich Klubów Kobiet po mastektomii "Amazonki" z siedzibą w Warszawie. Federacja działa na ogólnie przyjętych zasadach funkcjonowania organizacji pozarządowych. Posiada kadencyjnie wybierane władze, zapisane cele działalności statutowej.

W 1995 roku wśród kobiet po mastektomii mieszkających na Woli i Bemowie przeprowadzono ankiety na temat problemów po operacji i oczekiwań kobiet w zakresie wsparcia społecznego. W Zespole Lecznictwa Otwartego na Woli przy ulicy Ciołka 11 Klub Amazonka Wolska został powołany, który mieścił się. Działania Klubu finansowane były ze środków pozyskanych przez Fundację Promocja Zdrowia z dotacji uzyskanych z Urzędu Miasta, dzielnic Wola i Bemowo i Fundacji Batorego.

We wrześniu 1999 r. Klub Amazonek przekształciły się w Stowarzyszenie, a w 2001 r. uzyskały status organizacji Pożytku Publicznego.

Obecnie siedziba stowarzyszenia mieści się w Centrum Promocji Zdrowia i Edukacji Ekologicznej przy ulicy Pełczyńskiego 30 w Warszawie.

Zarząd Stowarzyszenia działa społecznie, czynny udział w działalności bierze 30 wolontariuszek, zrzeszonych w Centrum Wolontariatu.

Stowarzyszenie liczy aktualnie 145 członkiń , w tym 100 niepełnosprawnych.

Mottem Stowarzyszenia Amazonek "Żonkil" są słowa J. Mellibruda.

"Wierzę, że nie jesteś pozbawiona zdolności radzenia sobie z problemami twego życia.
Wierzę, że możesz mocniej stanąć na własnych nogach i żyć dalej mimo trudności.
Nie mogę tej drogi odbyć zamiast ciebie.
Jeśli się zgodzisz będę ci jakiś czas towarzyszyć…
Pragnę pomóc ci w tym, abyś mogła
Lepiej pomagać sobie.
Może przyjdzie taka chwila, że nasze role się zamienią…"

Jak kobiety dowiadują się o pomocy stowarzyszenia.

Najczęściej kobiety otrzymują informacje o formach pomocy i działalności Stowarzyszenia w szpitalach.
Przekazują je "Ochotniczki", kobiety , które same po operacji mastektomii pragną pomóc innym kobietom w rozwiązaniu problemów związanych z chorobą.

Mastektomia jest zabiegiem polegającym na częściowym lub całkowitym odjęciu piersi, w zależności od metody wynikającej ze stanu zaawansowania choroby, lekarz podejmuje działanie wspomagające: radioterapię i chemioterapię.

Po operacji kobiety potrzebują pomocy rehabilitacyjnej, wsparcia psychicznego, taką pomoc można uzyskać w Stowarzyszeniu Amazonek "Żonkil"

Jak mówiła jedna z uczestniczek wigilii: "ochotniczką można zostać dopiero wtedy gdy samemu przepracuje się swoje problemy. Jest to okres do 2 lat. Przed przystąpieniem do pracy ochotniczki należy przejść odpowiednie szkolenia. Jest to niezbędne by we właściwy sposób rozmawiać z kobietami, które są przed lub po operacji".

Działalność ochotniczek jest prowadzona w ramach wolontariatu.
Paniom uświadamiana jest konieczność rozpoczęcia rehabilitacji tuż po operacji. Jest to ważne ze względu na to by zapobiegać powstawaniu obrzęków i unieruchamianiu ręki po stronie operacyjnej.
Aby kobiety mogły wrócić do normalnego i samodzielnego życia niezbędne jest systematyczne uczestnictwo w rehabilitacji, masażach i pływaniu.

Kobiety, które decydują się na współpracę mogą liczyć na profesjonalna pomoc i wsparcie.
Spotkania dla nowych uczestniczek odbywają się w każdą pierwszą środę miesiąca w godz. 16:00 – 18:00.

Członkinie Stowarzyszenia Amazonek "Żonkil" mogą uczestniczyć w;
- gimnastyce rehabilitacyjnej przeciwobrzękowej,
- doskonaleniu techniki automasażu limfatycznego,
- wykładach dotyczących tematyki prozdrowotnej,
- warsztatach psychoterapeutycznych,
- treningach relaksacyjnych,
- wyjazdach na turnusy rehabilitacyjne i sanatoryjne,
- spotkaniach świątecznych z kapłanem,
- wspólnych pielgrzymkach,
- imprezach kulturalnych.

A co najważniejsze organizowane jest grupa wsparcia, dzięki której możliwa jest wymiana doświadczeń z kobietami, które przebyły operację piersi i wspierają się wzajemnie w rozwiązywaniu problemów. To również wypróbowana grupa sympatycznych, ciepłych i serdecznych kobiet.

Poza tym stowarzyszenie działa w ramach profilaktyki onkologicznej oraz poradnictwa.
Zakres tej działalności obejmuje:
- telefon zaufania (0226646300)
- wizyty w szkołach w ramach akcji "różowa wstążeczka".

Jednak nie starcza środków finansowych na wszystko.
Sala udostępniana w środy przez CPZiEE w godzinach popołudniowych nie jest do dyspozycji stowarzyszenia – nie w pełnym zakresie można prowadzić działalności informacyjno-edukacyjnej dla członkiń stowarzyszenia.

Telefon zaufania z tonowym wybieraniem nr wew. zrobił się niedostępny dla kobiet dzwoniących po raz pierwszy do nas.

Podsumowanie

W podsumowaniu chciałabym przytoczyć słowa Jana Pawła II, który w tak piękny sposób mówił i pisał o chorobie i cierpieniu.

Jan Paweł mówił:
"Miłosiernym samarytaninem jest każdy człowiek wrażliwy na cudze cierpienie, człowiek, który wzrusza się nieszczęściem bliźniego (…) Trzeba więc w sobie pielęgnować ową wrażliwość serca, która świadczy o współczuciu z cierpiącym. Czasem owo współczucie pozostaje jedynym lub głównym wyrazem naszej miłości i solidarności z cierpiącym człowiekiem."


Autor:
Karolina Pszczoła
Wolontariuszka Wydziału Spraw Społecznych i Zdrowia
dla Dzielnicy Wola Urzędu m. st. Warszawy

dodał/a: Michał Pawlik