Najnowsza polska dramaturgia i nowe pokolenie aktorskie. W Collegium Nobilium trwają próby spektaklu dyplomowego "Generacja"

Młodzi aktorzy rzadko mają szansę na dyplomie zmierzyć się z nową polską dramaturgią.

Reżyser Piotr Łazarkiewicz namówił kilku autorów na napisanie małych form teatralnych. - Te utwory ułożyły się ciąg rozmaitych sposobów widzenia rzeczywistości i młodych ludzi, którzy żyją blisko nas. Chciałem dać studentom możliwość zetknięcia się z różnymi konwencjami, stanami ducha, emocjami, nastrojami - mówi. - Ten spektakl nie pretenduje do całościowego oglądu tzw. młodej generacji, ludzi wchodzących teraz w dorosłość. To, o czym chcemy opowiedzieć, dotyczy raczej emocji, sfery duchowej człowieka.

Krzysztof Bizio napisał siedem scen pt. "Siedem grzechów głównych". - Każda opowiada o związku dotkniętym jakąś skazą. Autor w przewrotny, nieoczywisty sposób próbuje dotrzeć do tego, co najbardziej istotne w relacji między ludźmi - opowiada Piotr Łazarkiewicz.

"Manifa" Cezarego Harasimowicza to utwór właściwie bez słów. - Słowa, które padają ze sceny, to hasła skandowane przez alterglobalistów i skinów, którzy przez przypadek trafiają razem do aresztu. Pomiędzy nimi odbywa się swoisty "pojedynek na miny" - dodaje reżyser.

Młoda autorka z Krakowa Maria Spiss napisała dwie sceny. Jedna z nich rozgrywa się w windzie i opowiada historię kobiety i mężczyzny, pracowników wielkiej korporacji. Winda zatrzymuje się między piętrami, kobieta zauważając, że mężczyzna zaczyna się bać, wmawia mu, że wsiadła do tej windy, bo chce popełnić samobójstwo.

- "Fototapeta" Jarosława Kamińskiego jest "Naszą małą stabilizacją" na dziś, utworem z ducha Różewicza - mówi reżyser. - Opowiada o parze dobrze sytuowanych młodych ludzi, można powiedzieć, że znudzonych życiem, którzy leżą w łóżku i rozmawiają. Ten dialog, pozornie o niczym, jest tak naprawdę kolejną próbą zbliżenia się do siebie. Oboje jeszcze tego pragną.

- Sztuka Tomasza Mana to właściwie monolog rozpisany na kobietę, która mówi, i mężczyznę, który słucha. To historia związku, który się rozpadł, po tym jak kobieta urodziła martwe dziecko. Między tymi ludźmi rozegra się bardzo nieoczywista psychodrama - dodaje Piotr Łazarkiewicz.

Wiele scen wymaga na próbach intymności. - Wydawało mi się, że znam ten rocznik dobrze, widziałem ich egzaminy, oglądałem ich w dyplomie "Przerwana pieśń" Wiesława Komasy. Ale okazało się, że są jeszcze ciekawsi, niż myślałem - mówi reżyser. - To rocznik silnych indywidualności. Muszę być bardzo czujny, muszę dbać o zachowanie ich terytoriów. Staram się z każdym pracować w jego rytmie. Są w tym spektaklu sceny, które robiliśmy wspólnie, w obecności wszystkich studentów, słuchając uwag i pomysłów pozostałych. Ale są też sceny, które wymagają pełnego skupienia i intymności. Próbujemy je w samotności.

Dlaczego tak ważne jest to, żeby studenci zetknęli się w szkole z dramaturgią współczesną? Piotr Łazarkiewicz nie ma wątpliwości: - Teatry coraz częściej sięgają po nowy dramat - przekonuje. - Sytuacja w teatrach polskich pod tym względem wygląda zupełnie inaczej niż jeszcze kilka lat temu. Czego dowodem jest m.in. Laboratorium Dramatu Tadeusza Słobodzianka czy Scena Współczesna Teatru Polskiego Radia.

Sam też ma wielką przyjemność w pracy ze studentami. Są zawsze w pełnej gotowości, zaskakują go świeżością, zarażają energią. Po kolejnym dniu prób mówi: - Praca w warunkach szkoły jest dla reżysera możliwością zanurzenia się w tym, czym powinien być prawdziwy teatr.

Collegium Nobilium: "Generacja" - spektakl dyplomowy studentów IV wydziału aktorskiego Akademii Teatralnej na podstawie tekstów m.in. Krzysztofa Bizio, Anny Burzyńskiej, Cezarego Harasimowicza, Tomasza Mana, Marii Spiss. Scenariusz i reżyseria - Piotr Łazarkiewicz, scenografia - Katarzyna Sobańska, muzyka - Antoni Łazarkiewicz. Premiera 28 stycznia.

dodał/a: Małgorzata Pawlicka

źródło: Gazeta