Dzisiaj na Wojskowym Cmentarzu na Powązkach zostanie pochowany as polskiego lotnictwa myśliwskiego gen. bryg. pilot Stanisław Skalski.
Zmarł on 12 listopada w Warszawie, w wieku 89 lat.

Uroczystości żałobne odbędą się o godzinie 13.30 w Katedrze Polowej WP przy ul. Długiej w Warszawie,
O 15.00 odbędzie się pogrzeb na Powązkach Wojskowych

Stanisław Skalski urodził się 27 listopada 1915 roku w Kodymie na Ukrainie.
Wiosną 1935 roku został przyjęty na kurs pilotażu w Łucku w ramach Lotniczego Przysposobienia Wojskowego.
Po jego ukończeniu zgłosił się do Szkoły Podchorążych Rezerw Lotnictwa.
Do służby wojskowej powołany został 17 września 1935 roku.
Naukę w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie rozpoczął w styczniu 1936 roku.
Od kwietnia do czerwca 1938 roku przebywał na Kursie Wyższego Pilotażu w Grudziądzu.

Stopień podporucznika otrzymał w sierpniu 1938 roku i został skierowany na własną prośbę do - uzyskującego wówczas najlepsze wyniki w szkoleniu - III Dywizjonu Myśliwskiego 4 pułku lotniczego w Toruniu.
Tam skierowano go do 142 eskadry myśliwskiej.
W jej składzie Skalski uczestniczył w walkach z Luftwaffe podczas wojny obronnej 1939 roku. Ogółem zestrzelił 6 samolotów wroga.

Na początku II wojny światowej Skalski przebywał w obozie zbornym w Salon we Francji, a później w polskim Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w bazie Bron koło Lyonu.
W styczniu 1940 roku został skierowany na przeszkolenie do Wielkiej Brytanii. W sierpniu 1940 przeniesiony został do brytyjskiego 501 Dywizjonu Myśliwskiego.
Jako pilot tego dywizjonu wziął udział w Bitwie o Anglię, w której zestrzelił cztery samoloty.
Sam był dwukrotnie zestrzelony.
Został ciężko ranny w nogę i poważnie poparzony.

Po wyleczeniu i rekonwalescencji, od marca 1941 roku Skalski zaczął służbę w 306 Dywizjonie Myśliwskim "Toruńskim", gdzie od lipca tego samego roku był dowódcą eskadry "B" tego dywizjonu.
W lutym 1942 został dowódcą eskadry "A" w 316 Dywizjonie Myśliwskim "Warszawskim", a od kwietnia do września 1942 był dowódcą 317 Dywizjonu Myśliwskiego "Wileńskiego".
W styczniu 1943 roku mianowany został dowódcą Polskiego Zespołu Myśliwskiego (Polish Figting Team), który od marca, jako eskadra "C" brytyjskiego 145 Dywizjonu Myśliwskiego, uczestniczył w walkach w Tunezji.
Od jego nazwiska zespół, w uznaniu zasług bojowych, nosił nieoficjalną nazwę "Cyrk Skalskiego".
Dowodząc tym zespołem, zestrzelił trzy samoloty.

Po rozwiązaniu zespołu, od lipca do listopada 1943 roku dowodził brytyjskim 601 Dywizjonem Myśliwskim, a po powrocie do Wielkiej Brytanii - 131.
Polskim Skrzydłem Myśliwskim i 133 Polskim Skrzydłem Myśliwskim.

Stanisław Skalski znalazł się w grupie 41 pilotów, którzy zdobyli tytuł asa lotnictwa myśliwskiego za zestrzelenie, co najmniej pięciu samolotów wroga.
Ogółem podczas II wojny światowej zestrzelił on 22 samoloty, a cztery uszkodził, zajmując pierwsze miejsce wśród polskich pilotów myśliwskich.

Do kraju powrócił w czerwcu 1947 roku i zgłosił się do służby w Wojsku Polskim.
W czerwcu 1948 r. został bezpodstawnie aresztowany przez organy Informacji Wojskowej. Podczas śledztwa był torturowany fizycznie i psychicznie.
W kwietniu 1950, na podstawie fikcyjnych dowodów i po farsie procesu, skazano go na karę
śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich oraz mienia.
Po roku karę śmierci zmieniono na karę dożywotniego więzienia.
W październiku 1951 r. skreślony został z ewidencji oficerów.

Po zmianach politycznych w Polsce, jesienią 1956 roku St. Skalski został ponownie przyjęty do służby w Wojsku Polskim.
Uchwałą Rady Państwa we wrześniu 1988 r. został mianowany generałem brygady.

Po zwolnieniu do rezerwy, gen. Skalski zajmował się działalnością społeczną.
W latach 80. zaangażował się najpierw w działalność stowarzyszenia patriotycznego "Grunwald".
Po 1989 roku dwukrotnie kandydował do parlamentu.
W wyborach w 1991 r. z list Chrześcijańskiej Demokracji Pawła Łączkowskiego, a w 1993 r. - z list Samoobrony.
W obu przypadkach nie uzyskał mandatu posła.

Za zasługi bojowe i osiągnięcia w służbie wojskowej Stanisław Skalski został odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari (1944) Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari (1940), a także brytyjskimi: Distinguished Service Order i (trzykrotnie) Distinguished Flying Cross.
Napisał książkę "Czarne Krzyże nad Polską".

źródło:
pl.rec.lotnictwo

dodał/a: Michał Pawlik