5 LISTOPADA 2004 R., GODZ. 19.00
SALA KONCERTOWA PR IM. W. LUTOSŁAWSKIEGO
UL. J. P. WORONICZA 17, WARSZAWA

Wystąpi
CUARTETO CANALES
kwartet smyczkowy

JUAN LLINARES skrzypce
ROBERTO MENDOZA skrzypce
LUIS LLÁCER viola
IAGOBA FANLO wiolonczela


Koncert
Una cosa rara
Vicente Martín y Soler
wersja kompozytora na kwartet smyczkowy

PROGRAM

I

"Ouvertura". Allegro non molto
"Perchè mai nel sen perchè". Terzetto, Allegro-Larghetto-Allegro
"Calma l'affanno". Andante poco moto.
"Più bianca di giglio". Andante amoroso
"Lilla mia dove sei". Andantino con moto
"Dolce mi parve un dì". Andantino sostenuto
"Finale 1º atto. Traditori in van sperate". Allegro-Andantino con moto-Larghetto-Allegro-Allegro


II

"Ah, perchè formar non lice". Larghetto
"Consola le pene". Andante sostenuto
"Purchè tu m'ami". Allegro
"Dirò che perfida sei". Terzetto, Allegro-Largo Canone-Allegretto
"Non farmi più languire". Andantino un poco sostenuto
"Pace, caro mio sposo". Andantino sostenuto
"Finale 2º atto. Su, su, cacciatori". Allegretto-Andante-Allegretto-Andante con moto (Seghidiglia)-Allegro-Allegro assai




Opera buffo Una cosa rara w wersji na kwartet smyczkowy

Kariera zawodowa Vicentego Martína rozwijała się poza granicami Hiszpanii, niemniej echa jego międzynarodowej sławy docierały do kraju. W Madrycie i Barcelonie wystawiano w końcu XVIII wieku niektóre spośród oper, z których zasłynął. Wydawano również libretta tłumaczone okazjonalnie. Zachowały się do dziś manuskrypty i wydania jego dzieł w zbiorach hiszpańskich, między innymi, właśnie wersje opery Una cosa rara na kwartet smyczkowy (dwa egzemplarze tego samego wydania – jedno w zbiorach Pałacu Królewskiego, a drugie w Bibliotece Narodowej). Publikacja, na podstawie której zostało zrealizowane nagranie Cuarteto Canales, została wydana w 1788 roku w Wiedniu przez słynnego wydawcę Artarię, który również opublikował po raz pierwszy partyturę orkiestrową miesiąc po premierze opery w Burgtheater w Wiedniu. Najlepszym dowodem popularności danej opery w ówczesnej epoce była liczba wersji, w jakiej była upowszechniana w salonach arystokracji. Istnieje ponad osiemdziesiąt różnych wydań Una cosa rara zaaranżowanych na różnorodne układy instrumentów: na śpiew z akompaniamentem pianoforte, na pianoforte solo, na instrumenty dęte, na skrzypce i klawesyn lub na flet i kwartet smyczkowy, itd. Były to wersje kameralne kombinacji łatwych do zrealizowania w praktyce, które tym samym miały zapewniony rynek. Aranżacje były wówczas wykonywane przez muzyków specjalizujących się w tego typu pracach, a czasami przez samych kompozytorów. W prezentowanej wersji przestrzega się dokładnie wszelkich zawartych w oryginale wskazówek odnośnie tempa i tonacji w poszczególnych fragmentach utworu i można uznać, że pomimo, iż mamy do czynienia z daleko idącą aranżacją, która nadaje muzyce wokalnej formę instrumentalną, powstała aranżacja pozostaje całkowicie wierna oryginałowi operowemu duchem i zachowuje w postaci nienaruszonej wokalność charakteryzującą kompozycje Martína y Solera.

dodał/a: Michał Pawlik

źródło: Instytut Cervantesa