WYROKI, K.K.Baczyński

Nic gruzy. Dwułodygą wyrośniem,
dwugłosem zielonym światła,
podobni chmurom i sośnie,
kwiatom płynącym na tratwach,
gdy rzeka wilgocią śliska
jest tonem świata - kołyska.

Nic ciemność. Przez nią przepłyniem,
a ręce na niej - promień
w błogosławionym czynie,
w żyjącym gromie,
bo i z krzemienia się śpiewa
wieczność rosnąca - drzewa.

Nic gruzy. Ale ująć
powietrze: tam formy rosną
z guseł i zaklęć - kołując -
coraz to bliższe. Mocno
w ręce spadają - nieznane,
czasem - niedokonane.

I tak się trzeba im zaprzeć
w ziemię i wiatr, w świetlistość,
by deszczem pocisków lecąc
opadły w dłonie - czysto.
A w ich ulewie rosnąć
ptakiem, człowiekiem, sosną.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Byli tacy jak my.
Chcieli być szczęśliwi, kochać, śmiać się, śpiewać.
Ale wybrali walkę.
To była nierówna walka. Brakowalo broni, jedzenia, dachu nad głową, środków medycznych.
Jednego było w nadmiarze - MĘSTWA
No i zadziwili NIM świat.
CZEŚĆ ICH PAMIĘCI!

dodał/a: Małgorzata Pawlicka

źródło: gazeta.pl