11 lipca 2004 w Lapidarium PKiN (pl. Defilad 1, wejście od ul. Emilii Plater) od godz. 20.00 w ramach "Jazzu Francuskiego - Warsaw Summer Jazz Days 2004" zagrają:

Stephan Oliva Quintet i Louis Sclavis Quartet – Napoli’s Wall
WSTĘP WOLNY !

STEPHAN OLIVA, pianista i kompozytor, pod koniec lat 80 i na początku lat 90 grał swoje kompozycje w trio wraz z Claudem Tchamitchianem (kt) oraz Jean-Pierrem Jullianem (d).
W 1990 roku został zakwalifikowany do Biennale des jeunes créateurs d’Europe de la Méditerannée. (Biennale młodych twórców Europy Morza Śródziemnego) oraz otrzymał nagrodę Django d’or, Espoir de l’année 92 (Nadzieja 1992 roku).
Po doświadczeniu zdobytym w czasie występów solowych, przyszedł czas, w którym oddaje osobisty hołd pianiście Billovi Evansovi grając wraz z Jade visions, trio tworzonym z Bruno Chevillonem (kt) i François Mervillem (d). W 1997 roku nagrywa kolekcję Jazz’ n (E)Motion, która zawiera improwizacje na fortepian solo na tematy zaczerpnięte z muzyki filmowej. Jednocześnie proponuje konferencje z ilustracją fortepianową o Bernardzie Herrmannie, kompozytorze muzyki filmowej (Hitchcock, Welles, Scorcese…)
W duecie, z pianistę François Raulinem, na cztery ręce, poprzez wolny i pełen zabawy dialog, przemierzają muzykę wielkiego amerykańskiego pianisty Lennie Tristano. Nagranie zostało płytą roku 1999 Jazz Magazine. Dzięki rozszerzeniu zespołu do siedmiu głosów, w składzie, oprócz duetu fortepianowego, z Laurent Dehors (klar), Christophe Monniot (saks), Marc Ducret (git), Paul Rogers i Bruno Chevillon (kb), powstanie Sept Variations sur Lennie Tristano (Siedem wariacji na temat Lennie Tristano). W 2002 roku zespół zdobywa nagrodę im. Borisa Vian przyznawaną przez Académie du Jazz. Od 1997 roku, występuje i nagrywa z Paulem Motianem (d) i Bruno Chevillonem (kt). Trio to wykonuje kompozycje Paula Motiana.
W 2001 roku, w składzie : Matthieu Donarier (saks), Guillaume Séguron (kt) i Jean-Pierre Jullian (d) tworzy kwartet, który wykonuję muzykę autorską (Trasa koncertowa w Finlandii i Estonii w 2002r.)

Wskrzesza Trio z Claudem Tchamitchianem (kt) i Jean-Pierrem Jullianem (d). Tworzy liczne duety: z klarnecistą Jean-Marciem Folzem, wokalistką Lindą Sharrock czy Susane Abbuehl, proponując nowe wykonania standardów jazzowych. (Kreacja podczas Festival de Parthenay).

W 2003 roku komponuje i wykonuje muzykę do filmu Jacquesa Maillota Froid comme l’été (Nagroda Italia).

W 2003 roku tworzy kwintet w składzie: Matthieu Donarier (saks), Jean-Marc Folz (klarnet), Bruno Chevillon (kt) oraz Nicolas Larmignat (d) wykonujący repertuar autorski. (Kreacja podczas Europa Jazz Festiwal du Mans w 2003 roku).

LOUIS SCLAVIS lubi publicznie powtarzać, że Napoli’s Walls swoje korzenie znajduje po części w pracy plastyka Ernesta Pignona-Ernesta, twórcy, między innymi, plakatów, które zaraz po ukończeniu drukowane są na miejskich murach tak że rama obrazu sama staje się miastem. Są to obrazy czarno białe przedstawiające jednocześnie wynurzające się z miejskich okienek piwnicznych sylwetki oraz postaci zainspirowane dziełem Caravaggia. W ten sposób, człowiek lubi oklejać afiszami kluczowe miejsca żywego środowiska miejskiego.
Sclavis wyjaśnia: „Pomyślałem, że stworzę muzykę opartą na jego pracy i chęć ta zrodziła inną, związaną z pragnieniem stworzenia nowej formacji, która w porównaniu z moim kwintetem, wnosi coś nowego, formacji, z którą dokonałbym czegoś, czego jeszcze nie robiłem.” W nowym zespole pozostał Vincent Courtois (wiolonczela), dołączyli nowi muzycy, Hasse Poulsen oraz Médéric Collignon. Pierwszy z nich gra na gitarze, drugi zaś to gorący adept bugle, trąbki oraz ludzkiego głosu. W niektórych momentach, podczas pasjonującego od początku do końca koncertu, jednocześnie śmiesznego, trudnego i wzruszającego, zadziwia nowatorski charakter brzmienia zespołu, w którym energia i krzyk łączą się w sposób tak nieoczekiwany z gęstością struktury harmonijnej.
Tych, którzy z chęcią odwiedzają świat Sclavisa, zdumiewa przebywanie w miejscu jednocześnie bliskim i obcym: muzyka w nim jest mniej ponura, wciąż jednak tak samo silna. Napoli’s Walls wnosi coś orzeźwiająco starodawnego. „Komponuję na podstawie obrazu, a raczej na podstawie wyobrażenia, które mam na temat Neapolu. Napoli’s Walls to czysta fikcja o Neapolu; celem tego projektu nie jest opisanie Neapolu czy pracy Ernesta Mignona- Ernesta. Jego dzieło miało przede wszystkim być źródłem emocji”.
Tymczasem nasuwa się pytanie, dlaczego Neapol i jego mury? „Najpierw chciałem zrozumieć, czym są mury dla miasta, następnie, czym są mury takiego miasta jak Neapol, które ma za sobą długą przeszłość. Przeszłość, którą przeżywa się w teraźniejszości, w tym względzie, że w języku neapolitańskim nie ma czasu przyszłego. Improwizacja odnajduje podobną doskonałą chaotyczną organizację, ponieważ w improwizacji także nie ma przyszłości.”

Louis Sclavis nie tylko jest doskonałym instrumentalistą, ale także kompozytorem, który jest otwarty na osobowość różnych muzyków, których zaprasza do gry. Spragniony muzycznych przygód bez granic, swobodny we wszelkich kontekstach, od improwizacji po muzykę uczoną, ten mistrz klarnetu, ponownie staje na czele kwartetu o zdumiewającej orkiestracji. Nowy projekt Napoli’s Walls przywołuje na myśl obrazy Ernesta Mignona-Ernesta malowane na murach Neapolu. Jednakże miasto i obrazy artysty stanowią dla kompozytora wyłącznie kanwę dla jego własnej poezji. Muzyka ta zadziwia, dotyka zmysłów, olśniewa kontrastującymi ze sobą efektami.


CHOC JAZZMAN:

Nowe i nieoczekiwane dzieło Louisa Sclavisa rozpoczyna przepiękny obraz nocy, co stanowi jedną z obsesji klarnecisty-saksofonisty. Utwór to ukłon w stronę fresków realizowanych od 1988 roku przez rzeźbiarza i rysownika Ernesta Mignona-Ernesta.
Samo Napoli’s Walls zbudowane jest jak wielobarwny fresk, łączący ikonoklastyczne wynurzenia Médérica Collignona (głos, perkusja, sample…), atonalną i tajemniczą gitarę Hasse’a Poulsena, pętle Sclavisa oraz pełne tragizmu deklamacje wydobywane z wiolonczeli przez Vincenta Courtoisa, harmonijny potpourri, w którym folklor miesza się rytmami elektronicznymi czy world music, rockiem i wpływami muzyki klasycznej (…) łączy melancholię i humor, wściekłe szaleństwo i pełną wdzięku poezję i to z budząca szacunek pewnością siebie.

Napoli’s Walls wyraźnie wyróżnia się poprzez swoją muzyczną i emocjonalną otwartość oraz aktualność (…) i wreszcie poprzez utalentowanych i wybranych przez Sclavisam, jedynych w swoim rodzaju muzyków.

Info za oficjalnymi materiałami prasowymi WSJD 2004.

dodał/a: Witt Wilczyński

źródło: Internet + własne zaangażowanie