ERA JAZZU realizuje kolejny projekt. Tym razem ispiracją stał się album Herbiego Hancocka "Gershwin's World" nagrany z udziałem orkiestry symfonicznej oraz wybitnych gości: Kathleen Battle, Wayne'a Shortera, Joni Mitchell, Chicka Coreę, Stevie'go Wondera. Wybitny pianista i kompozytor program z tej płyty w wersji koncertowej prezentuje tylko przy specjalnych okazjach. Wśród kilku majowych koncertów w prestiżowych salach Europy (Oslo, Mediolan, Moskwa), Herbie Hancock zagra "Gershwin's World" polskiej publiczności aż dwa razy - w warszawskiej Filharmonii Narodowej 20 maja oraz w Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu 21 maja. Wybitnemu pianiście towarzyszą: perkusista Richie Barshay, basista Scott Colley oraz Symphony Roma Orchestra pod dyrekcją Roberta Sadina - dyrygenta i producenta albumu "Gershwin's World".

Herbie Hancock (ur. 1940 w Chicago) jest jednym z najwybitniejszych pianistów, kompozytorów oraz innowatorów nowoczesnego jazzu. Na estradzie zadebiutował w wieku 11 lat, ale jako jazzman dał się pozanać dopiero w latach 60-tych, kiedy przeprowadził się do Nowego Jorku i nawiązał współpracę z wytwórnią Blue Note Records. W 1963 roku zrealizował swój debiutancki album "Takin' Off", w nagraniu którego wzięli udział m.in.: Dexter Gordon i Freddie Hubbard. Płyta prezentowała zdolnego pianistę, ale także ciekawego kompozytora. Standardami stały się m.in. utwory "Watermelon Man", "The Maze", "Blind Man". Interesujące były też kolejne albumy "My Point of View" oraz "Succotash". Herbie Hancock znalazł się na początku lat 60. w centrum zainteresowania nowojorskiej elity jazzowej i chętnie był zapraszany do udziału w koncertach i nagraniach przez innych, wielkich muzyków: Sama Riversa, Wayne'a Shortera, Bobby'ego Hutchersona. Z innymi, np. z Tonym Williamsem, Ronem Carterem, Freddiem Hubbardem realizował albumy firmowane własnyn nazwiskiem (np. "Maiden Voyage", "Empyrean Isles"). W 1963 roku zdolnym pianistą zaintersował sie Miles Davis, który organizował swój legendarny już dzisiaj kwintet. To właśnie w zespole Davisa pianista wraz z basistą Ronem Carter, Tonym Williamsem stworzyli muzycznie nową kategorię dla jazzowej, nowoczesnej sekcji rytmicznej. To także dla zespołu Davisa Hancock skomponował wielkie standardy jazzowe: "Maiden Voyage", "Dolphin Dance", "Cantaloupe Islands", "The Sorcerer", "Speak Like A Child", "Madness", "Riot". W grupie Milesa Davisa muzyk po raz pierwszy zainteresował się fortepianem elektrycznym. Jedną z takich prób był jazz-rockowy album "In A Silent Way", w którym fascynacje elektroniką stanowiły ciekawy, ale nie w pełni rozwinięty eksperyment. Hancock brał także wtedy udział w licznych sesjach dla Blue Note Records, ale coraz wyraźniej interesował się własną muzyką. W 1968 roku opuścił grupę Davisa i założył własną (z saksofonistą Joe Hendersonem) i niebawem wydał album o jazzowym i rhythm and bluesowym brzmieniu ("Fat Albert Rotunda"). Jednak eksperymenty elektroniczne pochłonęły Hancocka coraz bardziej - zdecydował się na konsekwentne wprowadzenie nowego brzmienia do swojej muzyki. Aby zrealizować takie koncepcje, pianista założył w 1968 roku własny sekstet. Wykonywanie własnego materiału w gronie takich muzyków jak: Julian Priester, Buster Williams i Eddie Henderson sprawiło, że zespół ten szybko zyskał uznanie i popularność w rodzącym się wtedy jazz-rocku i fusion.

Od 1969 roku Hancock używał elektrycznego fortepianu, oraz innych elektronicznych instrumentów klawiszowych, w tym syntezatorów. W 1973 roku lansował już tylko swój kwartet (z Benny'm Maupinem jako solistą). Zespół ten nadal wykonywał muzykę fusion, jednak coraz mocniej nakierowaną na przebojowe funky; pierwsza nagrana z kwartetem płyta "Headhunters" została doskonale przyjęta przez publiczność i krytyków. Album lansował elektroniczną i przebojową muzykę "nowego" Herbie Hancocka; jazzowy świat zastanawiał się, czy styl ten zdominuje twórczość wybitnego jazzmana. Pierwszy zachwyt Hancocka elektroniką przyniósł także nagranie "Mwandishi" i był konsekwencją mody fusion, którą proponował album Milesa Davisa "Bitches Brew".

Począwszy od albumu "Crossings" poprzez kolejne płyty: "Mwandishi", "Sextant", a zwłaszcza "Headhunters" jest to już manifestacja nowej konwencji i jazz-funkowej mody. Po komercyjnym sukcesie "Headhunters" oraz nagraniu przebojowego "Watermelon Man" Hancock znalazł się nieoczekiwanie w centrum zainteresowania środowisk poza-jazzowych. Nagrany współnie z Donaldem Byrdem album "Black Byrd" spowodował także, że jazzman przyjmowany był jako gwiazda przebojowej muzyki elektronicznej. Z kolei po skomponowaniu melodyjnej muzyki filmowej ("Blow-up". "Fat Albert Rotunda", "Death Wish") Hancock wyrastał na idola pop-music. W końcu 1976 roku zmęczony swym funkowym wcieleniem i statusem jazzowo-rockowej gwiazdy, decyduje się wrócić do swych jazzowych zainteresowań. Zakłada zespół VSOP (Very Special Onetime Performance), w skład któego wchodzą muzycy słynnego kwintetu Milesa Davisa. Samego Davisa zastąpił Fredde Hubbard. Entuzjastycznie przyjmowane koncerty utrwierdziły Hancocka w przekonaniu, że akustyczny jazz ma wielu wiernych fanów, którzy nie poddali się przemijającej modzie fusion. W 1978 roku Hancock zorganizował zespół VSOP 2 (z Wyntonem Marsalisem i Brandfordem Marsalisem) oraz rozpoczął cykl recitali w duecie z pianistą Chickiem Coreą. Przedsięwzięcia te okazały się wielkim sukcesem, a artyście przyznano w końcu lat siedemdziesiątych liczne prestiżowe nagrody.

Hancock był zawsze twórcą eksperymentującym. Nie oparł się także modzie pop-jazzowej, a jego nagrania trafiały nawet na listy bestsellerów rocka (allbumy "Mr. Hands" i "Rock It"). Nie przeszkadzało to artyście rozwijać zainteresowań nowoczesnym jazzem. Entuzjastycznie przyjmowano jego kolejny kwartet: Hancock, Marsalis, Carter, Williams. Wielkim sukcesem okazała się także muzyka jazzowa do filmu "Round Midnight", kwintet Tribute To Miles, eksperymenty w ramach modnego hip-hop jazzu oraz powrót do akustycznego jazzu (np. w ramach duetu z Wayne'm Shorterem) i jazzowych przebojów formacji The New Standards.

Do wielkich standardów Hancock powrócił w 1998 roku realizując album "Gershwin's World". W bogatej dyskografii kompozycji George'a Gershwina nagrania Hancocka stały się wielkim wydarzeniem, który zdobył w 1999 roku trzy nagrody Grammy. Dla samego Hancocka projekt ten stał się jednum z najbardziej znaczących w jego ponad 50-letniej karierze.

20 maja 2004, godz. 20:00, Warszawa, Filharmonia Narodowa
21 maja 2004, godz. 20:00, Zabrze, Dom Muzyki i Tańca

Więcej informacji: Era Jazzu
tel. (+48 61) 813 25 66
www.jazz.pl

dodał/a: Małgorzata Pawlicka

źródło: Culture.pl