Widzowie zapamiętali go jako Rzeckiego z ekranizacji powieści Prusa dokonanej przez Hasa, Kubę z „Chłopów” Rybkowskiego, pana Anatola z serii filmów o tej, niebywale niegdyś popularnej, postaci (gdzie występował u boku swej żony, znakomitej aktorki i śpiewaczki operowej, Heleny Makowskiej), starego Czereśniaka w serialu „Czterej pancerni i pies”, alkoholika z przejmującej „Pętli” Hasa, a także Kalmita ze sztuki Grochowiaka, Grzelaka z powieści radiowej „Matysiakowie" i wielu innych ról.

Był aktorem wybitnym, potrafił połączyć tragizm postaci z jej rysami komediowymi. Kreowani przez niego bohaterowie to postaci niezwykle wiarygodne i sugestywne. Był to jednak efekt ogromnej pracy nad rolą i zwracania uwagi na najdrobniejsze szczegóły, w tym Fijewski był prawdziwym mistrzem. Wystąpił w ponad 50 filmach. W pamięci widzów pozostaje jako mistrz drugiego planu, choć zdarzało mu się zagrać role pierwszoplanowe, ale nie były to przypadki częste. Był aktorem charakterystycznym, obdarzonym specyficznymi warunkami, które bezbłędnie umiał wykorzystać. Za życia nie odebrał zbyt wielu wyróżnień, jednakże po śmierci w dowód uznania został pochowany na warszawskich Powązkach.

Korzystając z tej doskonałej okazji, by przypomnieć sylwetkę tego niezwykłego aktora, Filmoteka Narodowa przygotowała mini-przegląd obejmujący 12 tytułów z udziałem Tadeusza Fijewskiego, który potrwa od 11 do 22 lipca 2011 roku.

Tadeusz Fijewski rozpoczynał swą karierę jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, dlatego też w wyborze obok jednych z ostatnich ról aktora w znakomitej komedii „Wiosna, panie sierżancie” czy w „Pełni” Andrzej Kondratiuka, znalazły się także najstarsze filmy z jego dorobku - niemy jeszcze - „Mocny człowiek” oraz komedia omyłek z 1935 roku w reżyserii Mieczysława Krawicza - „Dwie Joasie”.

Przeglądowi towarzyszyć będzie wystawa plakatów do filmów z udziałem Tadeusza Fijewskiego prezentowana w hallu kina Iluzjon.

Kino Iluzjon Filmoteki Narodowej
Biblioteka Narodowa, al. Niepodległości 213, wejście A

Bilety do nabycia w kasie kina Iluzjon w cenie 11 zł
tel.: 22 646 12 60 (czynny na pół godziny przed pierwszym seansem)

PLAN PROJEKCJI
TADEUSZ FIJEWSKI W SETNĄ ROCZNICĘ URODZIN

• 11. VII; g. 17.00
  LALAKA r. Wojciech J. Has, Polska 1968 159’
  
  
• 12. VII; g. 17.45
  KATARYNKA r. Stanisław Jędryka, Polska 1967  27’ i PEŁNIA r. Andrzej Kondratiuk, Polska 1979  95’
  
  
• 13. VII; g. 18.15
  MOCNY CZŁOWIEK r. Henryk Szaro, Polska 1929  80’
  
  
• 13. VII; g. 20.00
  DWIE JOASIE r. Mieczysław Krawicz, Polska 1935  88’
  
  
• 14. VII; g. 18.00
  ŻOŁNIERZ KRÓLOWEJ MADAGASKARU r. Jerzy Zarzycki, Polska 1958 83’
  
  
• 14. VII; g. 19.45
  OJCIEC r. Jerzy Hoffman, Polska 1967  27’ i PĘTLA r. Wojciech J. Has, Polska 1957  100’
  
  
• 15. VII; g. 18.00
  KAPELUSZ PANA ANATOLA r. Jan Rybkowski, Polska 1957  93’
  
  
• 18. VII; g. 17.45
  ULICA GRANICZNA r. Aleksander Ford, Polska 1948  121’
  
  
• 19. VII; g. 18.00
  PIERWSZY DZIEŃ WOLNOŚCI r. Aleksander Ford, Polska 1964  94’
  
  
• 22. VII; g. 18.00
  WIOSNA, PANIE SIERŻANCIE r. Tadeusz Chmielewski, Polska 1974  102’

Tadeusz Fijewski urodził się na warszawskim Powiślu 14 lipca 1911 roku w biednym domu malarza pokojowego. Rodzina nie miała żadnych tradycji artystycznych a mimo to zarówno siostra Barbara Fijewska, jak i brat Włodzimierz Fijewski także wybrali aktorstwo jako swą życiową drogę.

Tadeusz Fijewski zadebiutował w 1921 r. jako statysta w „Chorym z urojenia” Moliera, w Teatrze Polskim w Warszawie. Na deskach tego teatru pracował aż do śmierci. Po debiucie występował w spektaklach amatorskich i przedstawieniach dla dzieci, a od 1927 również w filmie. Na ekranie zadebiutował jako szesnastoletni laureat konkursu zorganizowanego przez dziennik „ABC” w filmie „Zew morza” Henryka Szaro. W 1927 r., po nieudanym podejściu do aktorskiego egzaminu eksternistycznego, podjął przerwaną naukę w gimnazjum, nadal występując na scenie i w filmach. W 1936 r. ukończył Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie. Po studiach aktorskich grał w objazdowym Teatrze dla Dzieci. Do września 1939 był związany ponadto z warszawskimi scenami Teatru Malickiej i Teatru Ateneum oraz teatrem w Sosnowcu.

Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do Wojska Polskiego, ale do służby nie został powołany. W czasie wojny był więźniem obozów koncentracyjnych Oranienburg i Dachau. Po uwolnieniu w 1941 r. pracował w warszawskich barach, współpracował z AK. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, a po jego upadku był więziony w obozach jenieckich na terenie Niemiec. Po wyjściu na wolność był aktorem teatru powstańczego Leona Schillera oraz członkiem zespołu estradowego stworzonego przez Kazimierza Krukowskiego, który występował w polskich obozach na terenie okupowanych Niemiec.

W 1945 r. powrócił do Polski. Występował na deskach teatrów w Toruniu, Łodzi i Warszawie. Aktor teatrów warszawskich: Nowego (1947–1949), Narodowego (1949–1954), Współczesnego (1954–1968) i Polskiego (1968–1978).

Wystąpił w ponad 50 filmach. W pamięci widzów pozostaje jako mistrz drugiego planu, choć zdarzało mu się zagrać role pierwszoplanowe, ale nie były to przypadki częste. Był aktorem charakterystycznym, obdarzonym specyficznymi warunkami, które bezbłędnie umiał wykorzystać. Za życia nie odebrał zbyt wielu wyróżnień. Ale gdy 12 listopada 1978  podano wiadomość o jego śmierci nikt nie miał wątpliwości, że powinien spocząć, wraz z żoną, w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Grób Tadeusza i Heleny Fijewskich na Powązkach.
Fot. Hubert Śmietanka
(Wikipedia)