Wystawę będzie można oglądać od 3 do 25 sierpnia 2007 roku w Galerii Art NEW media, od poniedziałku do piątku od 11 do 18, w soboty od 11 do 14

Wernisaż wystawy odbędzie się w czwartek 2 sierpnia o godzinie 19.00 w Galerii Art NEW media, ul. Krakowskie Przedmieście 41 w Warszawie

Na wystawie będzie można oglądać prace z różnych okresów twórczości artysty, przede wszystkim geometryczne kompozycje z lat 70. Grochocki posługuje się w nich własnym kodem, odnoszącym pojęcia zaczerpnięte z natury do języka płaszczyzny i koloru.

Jerzy Grochocki urodził się w 1931 roku w Warszawie. Ukończył Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej (1957) i Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (1963). W latach 70 był związany z ruchem Sztuki Systemu w Europie i z grupami artystycznymi, takimi jak „Arbeitkreis” w Holandii, „Dimensio” w Finlandii, „Exacte Tendenzen” w Austrii. Utworzył matematyczny ciąg liczbowy, który stał się inspiracją do wielu jego kompozycji. Tworzył także fotomontaże, collage z przypadkowych form oraz modularne obiekty przestrzenne. Brał udział w przeszło stu wystawach grupowych i indywidualnych w Europie i USA. Otrzymał kilka nagród i wyróżnień. Jego prace znajdują się w muzeach i prywatnych zbiorach w Europie oraz USA. Od 1984 roku artysta wyemigrował wraz z rodziną do USA. Od 1989 roku mieszka w Houston w stanie Texas.

[...] Grochocki posługuje się znakami i językiem geometrii jak podręcznymi narzędziami, które umożliwiają mu artykulację własnego systemu kodu. Tworzą go cztery podstawowe znaki płaszczyzny i cztery rodzaje obszarów. Znaki płaszczyzny noszą  arbitralnie przypisane im barwy (czarna, złota, srebrna i biała), które opisują przestrzenie: otwartą, ograniczoną, elementową i dzieloną. Z kolei czterem obszarom przestrzeni przypisywane są tradycyjne w kulturze żywioły: ziemi, ognia, wody i powietrza. Te też refleksje, stanowiące wyjście poza obowiązujący i spopularyzowany przez Spinozę paradygmat geometrii euklidesowej, stały się udziałem znacznej części prac artysty, a zwłaszcza tych z lat 60. i 70. Wpisywały się one bowiem w jednowymiarową przestrzeń obrazu. Po upływie dwóch dekad twórczość Grochockiego ewoluuje i jego prace często przybierają formę obiektów o charakterze assemblage’ów. Wnosi on rzeczywiste elementy natury i tworzy malarskie obiekty przestrzenne, nazywając je „Syntezą Natury z Logiką Geometrii”. Ta praktyka jest reperkusją odejścia od tradycyjnej idei parergonu, ale jest również rezultatem coraz uważniejszego koncentrowania się na aspekcie przestrzeni. Grochocki zwraca też uwagę na percepcyjny charakter postrzegania świata – jako przestrzeni, która staje się przyswajalna dopiero w momencie, gdy jesteśmy w stanie znaleźć w niej punkty odniesienia. Bo przecież trudno żyć bez oparcia i bez komunikacji, a to one dopiero wyznaczają nam punkty sadzenia i miejsca spoczęcia. […]

Roman Lewandowski (fragmenty)